زارعی فلاح

حجه الا سلام والمسلمین رحیمیان می گوید:یکی از افراد بسیار خوب که در جبهه مجروح و ترکش به سرش اصابت کرده بود . پزشکان به او جواب رد داده بودند واز بهبودی او مایوس بودند ،توسط یکی از دوستانش در هلال احمر چند حبه قند برایم فرستاد و خواهش کرد که خدمت امام ببرم وامام قندها را تبرک نمایند وبه آنها دعا بخوانند و برای سلامتی وی دعا کنند .

من چون اصرار او را دیدم ،قند ها را خدمت امام بردم ومطلب را به عرض رساندم ،امام قند ها را تبرک نمود و به آنها دعا خواندند و برای سلامتی او دعا کردند ، پس از آن دوستش آمد و قند ها را برد و چند روز بعد تلفن زد و ذوق زده و گریان ، تشکر کرد و مژده داد که ایشان از خطر نجات یافته و پزشکان از بهبودی او مبهوت شده اند.

بعد از مدتی آن برادری که در جبهه ترکش به سرش خورده بود برایم نقل کرد: که فلان پزشک متخصص معروف که در جریان معالجه ی من بود و به طور قطع از بهبودیم اظهار یاس کرده بود، بعد از این ماجرا با صراحت به من گفت:” ما دکترها به معجزه اعتقاد نداریم ، ولی وقتی که مثل شما را می بینیم که بعد از آن وضعیت، ناگهان همه چیز عوض می شود و بعد از چند روز روی پای خود راه می روید ، ناچار می شویم که به معجزه اعتقاد پیدا کنیم.”